Mijn waarheid is lachwekkend

Als ik thuis kom staan er twee jehovagetuigen voor de deur. Mogen wij u iets vertellen? vraagt de vrouw. Ik zeg: 'Ik had eigenlijk de hoop jullie te kunnen ontlopen". Ze schieten beiden hard in de lach. De waarheid is vaak ontwapenend lachwekkend. Maar ik vraag me dan af of het nu komt omdat het de waarheid is of omdat ik lachwekkend ben.

De waarheid is vaak verrassend, omdat bijna niemand die gebruikt. De beide getuigen horen niet anders dan geen tijd, geen belangstelling, rot op et cetera. Maar het kan ook aan mij liggen.

Toen ik vorig jaar een bekende schrijver sprak, zei ik: "Ik heb je boek [titel] gelezen. Wat een kutboek!" Moest hij ook schaterlachen. Ook hier ben ik niet zeker van de vraag of het een verrassingseffect is of omdat ik lachwekkend ben. Er was nog in ieder geval nooit een lezer geweest die het zo had verwoord. Maar in dit geval vond ik het juist een prachtig boek.

Ook als mensen je vragen hoe gaat het? Zeg ik naar waarheid vaak "Ja, kut!" Maar een serieus gesprek over een vitale depressie is dan allang van de baan. Misschien is het wel de directheid, bedenk ik me nu. Schrijven helpt altijd om na te denken. Afijn, misschien was een plaatje van een naakt meisje hier toch leuker geweest.