Zelfmoordbriefje op je i-Phone

Heb ik op bed eens rustig nagedacht over dat afscheidsbriefje van Tim Ribberink. Ik herinner me nog dat mensen ontslagen werden via SMS toen de digitale revolutie op gang kwam. Dat was wereldnieuws. Een geeltje op je i-Phone, waarin je afscheid neemt van je ouders is dat al niet meer. We zijn diep gezonken. Stel, je schrijft de belangrijkste brief van je leven en de laatste: doe je dat op je i-Phone? Nee, toch!

Tim deelt voor het eerst aan zijn ouders mee dat hij gepest werd. En pleegt daarna zelfmoord. Dat is niet de manier om pesten te beëindigen ook al hopen zijn ouders dat. In Engeland plegen al decennialang jongeren om deze reden zelfmoord. Het verandert niks en ook Tim en zijn volgelingen zullen daar niks aan veranderen. Pesten blijft, het gaat erom weerbaar te worden. En dat word je niet door het te verzwijgen of zelfmoord te plegen. Dat werkt niet. Dus iedereen die denkt ik ga dat ook doen: dat helpt niks en niemand. Zet het uit je hoofd.

Maar dan de brief zelf. Die twee laatste zinnen zijn vreemd. Okay, Tim is in de war en vertwijfeld, dus dat is hem vergeven. Maar waarom zouden zijn ouders 'boos' zijn vanwege zijn zelfmoord? Volgens mij is dat het laatste wat je bent als nabestaande, maar kennelijk was Tim bang voor boosheid van zijn ouders.Waarom? En dat "Tot weerziens" is niet alleen erg dramatisch in zijn oubolligheid, maar ook als gezegd vreemd. Tot weerziens? Waar dan?