De caravan

We zitten in een trekkershut en vanochtend kwam er al vroeg een caravan tegenover ons staan. Alles erop en eraan natuurlijk. Alles spiegelt en glimt en is hagelnieuw. Met een afstandsbediening rijdt de man de caravan precies op zijn plek. De luifel eraan, de hagelwitte draden strak gespannen aan de haringen. Jong stel. Regelmatig loopt hij rond de caravan om de haringen te controleren. De hordeur gaat bij elke beweging van het stel open en dicht om al het kruipend en vliegend ongedierte buiten te houden.

Ze gaan er echt voor zitten. Ze zetten hun tuinstoelen zo naast elkaar neer dat ze de camping overzien. Het leven is een schouwtoneel. Ze kijken de hele dag over de camping. Op een kleine radio zoekt hij alvast de wereldradio op. Het is tenslotte vakantie.

Dan gaat het zachtjes regenen. Hij gaat de keurige auto wassen. Het Drentse zand moet van de glimmende auto. Zij trekt alvast een gemakkelijk huispak aan. Paars. Hij draagt een zorgvuldig gestreken korte broek en een ruitjesoverhemd, zoals iedereen in deze suffe provincie die Drenthe heet. Ze is al vroeg in de weer met stoffer en blik. Dan gaan ze weer zitten en kijken. Ze willen alles zien en meemaken want hun leven is leeg en zinloos. Caravans zijn voor boekhouders en verzekeringsagenten, zegt mijn vriendin. Zo is het.

Gelukkig heeft de vorige huurder van onze hut al zijn pillen vergeten, dus ik kom de tijd wel door. I'm okay! Ik neem vast een handje.