Don't ask what your country can do for you, but ask what you can do for your country. Dat is vast de leus die boven het bed van Rutte hangt, uit de inaugurele rede van Kennedy. Hoewel hij natuurlijk niet over de participatiesamenleving had, maar de vrijheid van de mens op het oog had. In Amerika zijn de woorden altijd veel groter dan bij ons.
We moeten volgens de troonrede op weg naar een participatiesamenleving, volgens mij niet als ideaal, maar een manier om vooral niets meer van de overheid te verwachten. Als u uw portemonnee trekt, houden wij hem op slot. Als u nou maar uw spaarcentjes naar de markt brengt, verdwijnt de crisis als sneeuw voor de zon. Maar zeg dat maar eens tegen iemand die zijn baan kwijtraakt. Of kwijtgeraakt is. Of in een bedrijf werkt dat geen klanten meer heeft. Dan spreken we al snel over 1 miljoen Nederlanders.
Het doet denken aan het prisoner's dilemma. Je kunt alleen maar de crisis overwinnen als iedereen zijn spaargeld uitgeeft. Maar kun je de ander wel vertrouwen dat hij dat gaat doen als jij bereid bent geld uit te geven? Nee, dat vertrouwen is er niet.
