Emma Piel

 Ik moest bij de Russisch gezinde oekrainers terugdenken aan Emma Piel. Ze heette Emma en wij noemden haar Emma Piel van de wrekers. Een kleine dikke vrouw die altijd luid vloekend rondliep. Vloekend in het Pools en wij deden haar na: golerva kurva jot riep ze dan. 

We logeerden als kinderen op een boerderij in het Sauerland. En op die boerderij woonde Emma. Ze was varkenshoedster. Ik heb ook eens bij een bevallende zeug gewaakt omdat Emma geen tijd had. Elk nieuw biggetje moest je even drogen met stro en aan de speen leggen. En als er meer biggen dan spenen waren sloeg Emma de kleinste dood tegen de muur. Natuurlijke selectie. 

Ik dacht altijd dat Emma een foute Poolse was die was gevlucht naar Duitsland vlak na de oorlog. Later begreep ik dat ze volksduitse was die samen met 6 miljoen anderen direct na de oorlog weggejaagd werden uit Europa. Een enorme volksverhuizing moet dat zijn geweest. Vanuit alle buurlanden werden ze als schuldigen aangewezen en moesten dus weg, oprotten naar Duitsland. Emma sprak nauwelijks Duits. Ze was als boerenknecht tegen kost en inwoning op een boerderij in Duitsland gaan werken. Zo ging dat. Ze had kind noch kraai. Op oudere leeftijd is ze naar een bejaardenhuis verhuisd. Voor het eerst rust in haar leven. Ik heb achteraf met haar te doen. Maar als kind riep ik altijd “Emma Piel” wist zij veel wie dat was.