Knijff Kampongwijf

Vroegah toen alles vreselijk was, woonde bij ons om de hoek in het statige Haagse Belgische Park een vrouw die Dobermann Pinschers fokte. Ze heette Knijff, mevrouw Knijff, en ze leek wel wat op de Indische versie van Ena Sharples van Coronation Street. Ik spreek over de jaren 60 en 70. Elke dag om stipt 16.00 uur liep Knijff met haar honden naar het bos. In haar hand een zweep alsof ze een koetsier was van een zesspan. Iedereen in de buurt wist dat je op dat tijdstip niet naar het bos moest gaan want dan was Knijff er met die verschrikkelijke Dobermanns. Knijff was een vrouw die geheel op zichzelf woonde en met vrijwel niemand contact had. 

De hele buurt was bang voor die honden. Knijff fokte ze voor de bewaking. Er werd gezegd dat die honden je wel doorlieten, maar je kon vervolgens niet meer terug. Ze sloten je als het ware op. De mythe gaat dat een Haagse crimineel 15.000 gulden had geboden voor een van de honden van Knijff, maar dat ze dat aanbod had afgeslagen. Knijff schreef ook beroerde gedichten over haar beesten. Over de kaken die niets meer loslaten, dat zegt genoeg.

Op een gegeven moment werd er iemand uit de buurt gebeten door een van haar honden (Graaf Dracula). De boot was aan. Er kwam een brief op hoge poten in elke brievenbus met de woorden 'Knijff Kampongwijf.' Ze wilden haar weg hebben. Hoewel iedereen schrik had van de honden van Knijff was dat 'Kampongwijf' voor deze Haagse buurt een brug te ver. De brief had dus niet veel effect. Toch noemden de kinderen haar voortaan Knijff Knijff Kampongwijf. Maar nooit waar ze bij was natuurlijk.

Ik weet niet hoe het is afgelopen met Knijff. Ze is vast in eenzaamheid overleden in haar statige huis en vervolgens opgegeten door haar Dobermanns.