1936: de VS had(den) hun poot stijf moeten houden

Al in 1934 reist een delegatie van het Amerikaans Olympisch Comité naar Duitsland. Het doel was om ten minste één joodse atleet in het Duitse team te krijgen. Dat zou Gretel Bergmann moeten zijn. De beste hoogspringster ter wereld en joods met vier joodse grootouders. Maar het Olympische schip was de Amerikaanse haven nog niet uitgevaren of Bergmann kreeg een brief dat ze uitgesloten werd van deelname.

De nazi's kozen voor Hélène Maier, de schermster die niet vier maar twee joodse grootouders had, aan vaders kant. Bovendien was haar joodse vader al vroeg in haar jeugd gestorven. De Amerikanen gingen akkoord en dat was een domme beslissing. Zij hadden hun poot stijf moeten houden. De nazi's rekenden er kennelijk terecht op dat de Amerikanen eenmaal in Europa niet meer rechtsomkeert zouden maken. 

Waren de Amerikanen wel gecommitteerd aan hun doel? Of was het een schijnvertoning. Gretel Bergmann had olympisch kampioen kunnen worden. Maar voor de nazi's zou zo'n blamage van een joodse kampioene, zelfs een die Duitse was, te groot zijn geweest.