Semenya: waarom het onderzoek niet deugt

Nadat Dutee Chand haar zaak heeft voorgelegd aan het CAS, kreeg de IAAF twee jaar de tijd om met  wetenschappelijk overtuigende argumenten te komen dat een hoge testosteronspiegel oneerlijk is in topsport. In 2019 publiceerde de IAAF een studie van Stephan Bermon waarin een statisch verband is gevonden tussen de T-waarde en de prestatie. Dat onderzoek rammelt.

Ten eerste zegt een statistisch verband nog niet dat er ook een causaal verband is. Dat er in gebieden met veel ooievaars ook meer kinderen worden geboren is een statistisch verband, maar geen oorzaak-gevolg. In het onderzoek van Bermon is bijvoorbeeld niet uitgesloten dat lichaamslengte een rol speelt. Vrouwen met een Y-chromosoom zijn significant langer dan andere vrouwen. Ook zonder hoge T-waarde zijn deze vrouwen snel.

Er is een replicatie uitgevoerd door Pielke. Hij stelde vast dat Bermons onderzoek 200 foute data bevat. Bermon heeft dopingzondaars niet uit zijn bestand gegooid en zelfs tijden verzonnen. Pielke vond dus ook dat Bermons onderzoek niet gepubliceerd had mogen worden.

De zaak Semenya rust op drijfzand. De rechters hadden om nieuw onderzoek moeten vragen, voordat zij tot zo’n ingrijpende maatregel zouden komen. Er wordt vooral intuïtief naar Semenya gekeken. En dat doen mensen al 60 jaar zo. Sinds Foekje Dillema is er niet veel verbeterd op de sintelbaan.