Van Dillema tot Semenya

Foekje Dillema was het eerste slachtoffer van een door de IAAF verplichte geslachtskeuring. Semenya had de laatste kunnen zijn.

Dillema en Semeya hebben dezelfde conditie. Een hoge testosteronwaarde in het bloed. Beide atleten zijn - heel technisch gesproken - een genetisch mozaïek van XX en XY-chromosomen. Een zeldzame conditie die de geslachtsontwikkeling verstoort.

We hebben tussen Dillema (1950) en Semenya (2019) niets geleerd. Vrijwel niets. Nog steeds is Semenya niet welkom op de atletiekbaan. Tenzij .... iedereen met wat gezond verstand snapt dat het niet koosjer is om van iemand te vragen om zonder gezondheidsredenen te sleutelen aan het lichaam. Dat is ook in strijd met mensenrechten. Iedereen snapt dat als je vrouwen limieten oplegt, je dat ook bij mannen behoort te doen.

Nu zijn er helaas nog steeds mensen bij wie dat gezond verstand ontbreekt: Sebastian Coe (IAAF) en bij ons Ellen van Lange. Zij vieren hun feestje omdat twee van de drie rechters van het gerechtshof voor de sport het redelijk vinden om mensenrechten opzij te zetten. Hoewel Semenya niet vals speelt is het niet eerlijk dat ze meedoet, is de achterliggende gedachte. Dat is een tamelijk bizar moreel concept. Dat geldt ook voor de rechters die zeggen dat het redelijk is dat ze aan de testosteronremmers gaat, hoewel het tegelijkertijd discriminatie is. Dat soort redeneringen kunnen organisaties als de VN dus ook niet volgen.

Op de lange termijn gaan intersekse vrouwen als Dillema en Semenya het pleit winnen. Daar ben ik van overtuigd. Niet de redelijkheid maar de menselijkheid zal zegevieren.