Het is druk bij de dierenarts. Mensen met honden die kleiner zijn dan een gemiddelde rat. Ik kom voor angstremmers vanwege het vuurwerk. Mijn hond blafte vannacht de boel bij elkaar. Ik hoef alleen de pilletjes af te halen aan de balie, maar ook daar is het druk.
Als de man voor mij aan de beurt is, gaat hij er eens lekker voor staan. Hij hangt over de balie alsof hij in de kroeg staat. Hij kijkt triomfantelijk rond. Mensen beginnen al te lachen. Sinds Hoe bestaat het is iedere verkoper om je dood te lachen. Ook al is het de assistente.
De man legt een zak met speciale voeding op de balie. 'Dit is 4 kilo zegt hij en ik koop altijd anderhalf.
De hele zaal begint al te lachen. Dit wordt leuk.
De assistente zegt: Maar wij verkopen helemaal geen zakken van anderhalf kilo.
Oh nee, nou ik heb ze toch hier gekocht.
De zaal ligt weer dubbel. Wat een domme assistente toch.
Het meisje loopt naar achteren, ze zal het nakijken.
De man zegt tegen ondertussen zijn gewillige publiek: alsof je een Mercedes koopt met andere wielen, en de zaal ligt dubbel. Ik begrijp niks van die opmerking.
Het meisje komt terug en zegt: die kleinere zakken bestellen we altijd speciaal voor u.
Weer kijkt de man triomfantelijk rond. Zie je nou wel, en de zaal ligt dubbel.
Maar zijn het wel van die bruine? Vraagt hij
Het meisje zegt de korrels zijn altijd bruin. Ze wordt stevig uitgelachen. Onbegrijpelijk.
Ze zal het de dierenarts vragen. Weer ligt de zaal dubbel.
Als ze terugkomt zegt ze dat de korrels ook bruin zijn. Dan zegt ze toegeeflijk weet u wat, u betaalt gewoon de prijs van anderhalve kilo.
Weer kijkt de man triomfantelijk rond. Dat heeft hij toch maar mooi bereikt en de zaal knikt instemmend.
En ik denk, waarom castreren we die man hier niet ter plekke samen met zijn hond? Twee voor de prijs van een.
